poniedziałek, 29 sierpnia 2011

tani romans [Ewa cz. 3]

Kierowca odwrócił głowę i zerknął na niego niepewnie.
- Nowa Huta? - zapytał.
- Tak.
Skinął głową i ostrożnie wyprowadził wóz spośród stojących po obu stronach taksówek, a gdy znalazł się już na jezdni, ruszył z miejsca na pełnym gazie, okrążając Rynek. Po chwili włączył radio. Marylin Monroe śpiewała 'Lullalby of Broadway'.
- Grzegorz, och Grzegorz...
Ewa mocno przytuliła się do niego, obejmując kurczowo dłońmi jego ramię, a on siedział sztywno, wyprostowany, pełen nieznośnego uczucia chłodu i obcości, jakich dawno nie zaznał.
- Chcesz mnie odwieźc do domu? - zapytała.
- Tak.
- Masz mnie już dośc?
- To nie ma sensu.
- Co?
- Te powroty i rozstania - odrzekł chłodno. - Zawsze wracałaś na parę dni, aby potem zniknąc z mego życia na całe miesiące. Nie chcę tego...
- Nigdy już od ciebie nie odejdę...
Potrząsnął z niedowierzaniem głową.
- Czas robi swoje... - powiedział. - Potem, kiedy wracasz, szukamy się nawzajem i nie możemy odnaleźc. Zupełnie jak dwoje zagubionych w lesie ślepców.
- Nie wierzysz mi?...
- Nie.
- Kocham cię...
- Będziemy musieli się wkrótce znowu rozstac.
- Nie - powiedziała nabrzmiałym łzami głosem. - Nigdy już się nie rozstaniemy, jeśli nie będziesz chciał tego...
- Nie chcę się z tobą rozstawac, Ewo...
- Więc się nie rozstaniemy - odrzekła cicho. - Pragnę wszystkiego, czego ty pragniesz, i zrobię, co tylko zechcesz...
- A jeśli każę ci odejśc? - zapytał.
Poczuł na swoim ramieniu zaciskające się palce Ewy, a po chwili drżenie jej ciała wstrząsanego cichym płaczem. Delikatnym ruchem uwolnił rękę, ogarnął ją ramieniem i przycisnął do piersi z gwałtowną i niecierpliwą czułością, tak długo nie zaspokojoną, i zaczął głaskac po mokrej od łez twarzy,  czując równocześnie, jak tkwiąca w nim bryła lodu zaczyna z wolna topniec i rozpływac się.
- Jeśli chcesz, odejdę - szepnęła. - Ale będę cię kochała zawsze. Wiem teraz, jaki jesteś naprawdę i już nikogo nie potrafię tak kochac jak ciebie...
Pochylił się nad nią i pocałował ją w czoło.
- Nie chcę... - odrzekł wzruszony. - Nie chcę tego...
- I nie gniewasz się już na mnie?
- O co? - zdziwił się.
- Wiesz...
- O to, co było 'Pod Krzyżykiem?' - domyślił się.
- Tak...
- Miałaś rację w tym, co mówiłaś - powiedział. - Nikt nie ma prawa osądzac twojego życia.
- Ale nie powinnam była wstawac od stolika... - powiedziała ze skruchą. - Tego nie powinnam była robic...
Milczał. Spojrzał przez szybę na mknącą ku nim szosę, prawie białą w świetle zapalonych reflektorów, a potem ujrzał ogromniejący z każdą chwilą błysk neonów na gmachach Placu Centralnego i migotanie jarzeniówek na sklepowych wystawach, w przelocie mignął mu przed oczami reklamowy slogan: 'Wszystko dla Ewy', grupa mężczyzn tłoczących się przed wejściem do 'Arkadii', i oto znaleźli się w Alei Róż. Gdy kierowca zwolnił bieg wozu i spojrzał na nich pytającym wzrokiem, nie wiedząc jeszcze, gdzie ma przystanąc, Gara skinął głową i powiedział.
- Dziękuję. Może się pan zatrzymac.
W samochodzie nie odczuwało się duchoty, jaka panowała na dworze, gdyż przez całą drogę owiewał ich wartki strumień chłodnego powietrza, wdzierającego się do auta przez uchylone wietrzniki, ale gdy wysiedli z taksówki i zagłębili się w półmrok osiedlowych alejek, a potem weszli pomiędzy wysokie domy ze stali i szkła, odczuli natychmiast ciężar tej nocy, nabrzmiałej wilgocią i dusznym, rozleniwiającym bezruchem nieba brzemiennego w deszcz, zdyszanego, postękującego głucho w bolesnej męce przeciągającego się porodu, pokracznie nachylonego nad nimi rozdętym monstrualnie brzuchem ciemnych chmur, które zdawały się wspierac ciężko o dachy mijanych domów. Klucząc jakiś czas pośród labiryntu bloków i kamiennych uliczek, wyszli w końcu na rozległą przestrzeń miejskich zieleńców, przez które przebiegał ukośnie podwójny szpaler rosochatych wierzb. Stare drzewa stanowiły w tej chwili jedyny ślad dawnego traktu czy też może niewielki fragment wiejskiej drogi wiodącej jeszcze niedawno ze wsi Mogila do wsi Bieńczyce, lecz teraz prowadzącej donikąd, od paru lat zatarasowanej stojącymi w poprzek gmachami, a nieopodal tych drzew i nieistniejącego traktu znajdowały się tereny wesołego miasteczka, choc właściwie, tak naprawdę była to tylko jego żałosna miniatura, bowiem w całości miasteczko składało się z kilku huśtawek, dwóch zdezelowanych karuzel, diabelskiego młyna i odrapanej budy-strzelnicy. Doszli w milczeniu do znajdującej się w pobliżu ławki i usiedli zwróceni twarzami w kierunku Wzgórz Krzesławickich, ponad którymi wznosiła się ogromna łuna nigdy nie gasnących ogni i ona zapewne sprawiała, że patrząc na Wzgórza odnosiło się wrażenie, jak gdyby stały w pożarach, a złudzenie pogłębiał jeszcze bardziej widok przemykających po niebie błyskawic, które z suchym trzaskiem biły w ową płomienistą poświatę i całkowicie się w niej zatracały.
- Boże, jakie to cudowne... - szepnęła Ewa. - Co za widok!
Wzięła go pod ramię i przytuliła mocno i wówczas znowu poczuł jak drży.
- Chcesz się napic wina? - zapytał.
- Chcesz... - odrzekła.
- Naprawdę masz na to ochotę w tej chwili?
- Masz...
Wydłubał scyzorykiem z butelki korek, a resztę, której nie udało mu się wyjąc, wepchnął do środka. Potem pociągnął parę łyków słodkiej malagi i podał Ewie. Popijali na zmianę, co jakiś czas popluwając odrobinami rozkruszonego korka pływającymi w winie. Butelka wędrowała nieustannie z rąk do rąk, coraz lżejsza i z każdą chwilą bardziej lepka od rozlanego płynu. Nagle uświadomił sobie, że śmieje się zupełnie bez powodu, gdyż w tym, co robili nie było w końcu nic zabawnego, a ten śmiech wcale nie był wesoły ani nawet wyzwalający z istniejącego w nim ciągle napięcia, z czego również zdał sobie sprawę po jakimś czasie, lecz zupełnie nie mógł się opanowac, co miało ten skutek, że i Ewa niespodziewanie mu zawtórowała; ale to było jeszcze gorsze, bo śmiejąc się poczuł się nagle jakby popełnił wobec niej jakieś oszustwo, wobec niej i wobec siebie także, gdyż poprzez to pierwsze, jeszcze lekkie oszołomienie alkoholem do jego świadomości dotarł wreszcie obraz ich obojga siedzących na ławce i pijących wspólnie z jednej butelki wino, obraz Ewy i jego własny, jakby on sam nie znajdował się na tej ławce i nie siedział obok Ewy, tylko stał gdzieś w pobliżu i spoglądał z pewnego oddalenia czy może lepiej - dystansu na Ewę i siebie, jak na obcą parę, a wtedy w jego pamięci pojawiło się inne, chociaż nieomal identyczne wspomnienie sprzed dwóch lat, kiedy to również nocą znaleźli się na podobnej ławce z butelką wina, którą kupił wcześniej przed wyjściem w lokalu, gdzie opijali egzamin magisterski Ewy, i pili wino pod rozgwieżdżonym czerwcowym niebem, już nieco znużeni emocjami dnia, przeciągającym się pijaństwem, ale jednak szczęśliwi, łagodni, spokojni, snujący projekty na najbliższą przyszłośc, ustalający datę własnego ślubu, rozmawiający o małżeństwie jak o czymś bardzo ważnym i prawie dokonanym, aby w kilkanaście godzin później stac się świadkami własnej klęzski, podejmującymi decyzję o rozstaniu - a więc gdy te dwa obrazy nałożyły się na siebie w nieoczekiwanym, pełnym goryczy i rozżalenia przypomnieniu, nie mógł się nie śmiac z siebie, ze swojej ufności, wiary w szczęśliwą chwilę, ze złudnych nadziei, jakie mu towarzyszyły wówczas; ale również musiał śmiac się z Ewy. - Och, do licha! - pomyślał, gdy już ochłonął nieco. - Co za historia! Dobrze, że przynajmniej nie gadamy... - Ewa również przestała się śmiac i podała mu butelkę. Wówczas stało się z nim coś nieprawdopodobnego, czego nigdy nie zaznał, a przynajmniej nie odczuwał w tak dotkliwy i bolesny sposób. Otóż właśnie w tym momencie, gdy odbierał id niej opóźnioną niemal do dla flaszkę, z chlupoczącą resztką malagi, najpierw do jego uszu, w których jeszcze pobrzmiewał mu własny śmiech i Ewy, dobiegł  żałosny skrzyp chyboczącej na wietrze lampy, która wisiała uwiązana do słupa, oświetlając teren wesołego miasteczka, donośny, niepokojący w ciszy, jaka wokoło nich panowała, a w tym samym momencie posłyszał równie przejmujący, pełen smutku głos skrzypiec, a także gwałtowny i niespodziewany powiew burzowego wiatru nasiąkniętego wilgocią, i jeszcze ujrzał rozkołysany szeroko błysk i na przemian cień lampy - i  to było właśnie niesamowite, że dotarło wszystko do niego równoczześnie, błysk światła i cień, donośny skrzyp lampy, głos żalących się skrzypiec i chłodny podmuch wiatru, wtedy odczuł w zmysłowy prawie sposób przemijanie czasu i to doznanie stało się dla niego tak silnie ogłuszające, jak z bliska eksplozja lub uderzenie piorunu. Wówczas z rozpaczą uświadomił sobie, że będzie musiał umrzec, odejśc z tej ziemi czy może tylko w niej się pogrążyc na zawsze, i że, byc może, kiedyś po latach, gdy już go nie będzie na tym samym miejscu ktoś inny, już go nie będzie, ktoś inny będzie słuchac przeraźliwego skrzypienia tej samej lampy, nostalgicznego śpiewu skrzypiec grających tę samą solówkę pierwszej części koncertu Mendelssohna, ktoś inny przyglądac się będzie owej zmiennej i ruchliwej grze światła i cienia, aby wreszcie z ulgą przyjąc dzikie porywy wiatru, cwałującego ze Wzgórz Krzesławickich w stronę miasta, leżacego w dusznym i parnym bezruchu. - A mnie już nie będzie - myślał z przejmującym bólem. Po mnie nie pozostanie nawet ślad. Już mnie nie będzie...

niedziela, 21 sierpnia 2011

Jezioro łabędzi.

NIE CHCĘ MI SIĘ NICZEGO PISAĆ.
Przed Państwem marne fotostory (nie wyrażające niczego) zabarwione na zielono.










sobota, 20 sierpnia 2011

tani romans [Ewa cz. 2]

Skręcili przy Floriańskiej i weszli na linię A-B. Szli w cieniu akacjowych drzew ciągnących się długim rzędem wzdłuż chodnika po tej stronie Rynku. W miodosytni 'Pod Krzyżykiem' było pusto, nie licząc trzech mężczyzn siedzących w głębi sali, z których jeden już spał, wspierając się o skraj stołu, a dwaj pozostali trwali w ponurym, pijackim zamyśleniu nad karafką wódki. Ewa machinalnie podeszła do stolika, gdzie zwykli byli siadac, znajdującego się nie opodal bufetu, tuż za kamiennym filarem podtrzymujący piękny, beczkowy strop. Nie zdążyli usiąsc, gdy pojawił się przy nich uśmiechnięty kelner.
- Dobry wieczór państwu - powitał ich wesoło. - Dawno państwo nie zaglądaliście do nas... No, ale to nic dziwnego. Urlopy, wakacje... W lecie zawsze świeci u nas pustkami... Czym mogę służyc?
Krzątał się gorliwie, omiatając ściereczką czysty obrus, poprawiał krzywo ustawione krzesła, zmienił popielniczkę, ruchliwy i pełen niewyczerpalnej energii.
- Będziesz coś jadła? - zwrócił się do Ewy?
- Nie. Jestem po kolacji.
Gara spojrzał na kelnera.
- Proszę, niech nam pan poda karafkę wódki - powiedział.
- Wódeczka jest - odrzekł szybko kelner. - Zimna. Dobra.
- Świetnie.
- Czy zakąseczkę również podac?
- Jak zwykle.
- Fasola z pieprzem jest. Już podaję.
Ruszył od stolika prawie biegiem. Ewa odprowadziła go rozweselonym wzrokiem.
- No to co, Franuś? - dobiegło ich z kąta sali.
- Chyba sobie chluśniem, bo inaczej uśniem...
- Za co pijemy?
- Za jedną nereczkę, za drugą i za wątróbkę...
- Może byc...
- No to cyk...
Kelner pojawił się wkrótce przy stoliku, niosąc grube ziarna białej fasoli obsypane z wierzchu mielonym pieprzem, ustawił przed nimi talerzyki i kieliszki, a potem obrzucił stół krytycznym spojrzeniem.
- Fasola jest - meldował. - Kieliszki są. Wódka zaraz będzie. Zimna. Z lodu.
Zawrócił gwałtownie w miejscu i pobiegł w kierunku bufetu. Ewa roześmiała się serdecznie. Nagle coś się stało. To było zupełnie, jak gdyby pękły skuwające rzekę lodowe zapory, a woda grożąca wylewem ruszyła z szumem swoim zwykłym korytem. Bo i on również w tej chwili śmiał się, właściwie bez szczególnego powodu, ale natychmiast odczuł ulgę, a gdy przy stoliku pojawił się znowu kelner, popatrzył na Ewę ciepło, z dawną nieomal sympatią.
- Wódeczka jest - stwierdził triumfalnie kelner nalewając do kieliszków. Odstawiwszy karafkę, spojrzał na nich wyczekująco. Ewa dotknęła dłonią pękatej karafki. Uniosła wzrok na kelnera i stwierdziła z udaną powagą:
- Zimna. Z lodu.
- A nie mówiłem? - ucieszył się zadowolony. - Jak powiedziałem 'jest' to jest...
Odszedł z głębokim ukłonem, drobnym, nerwowym krokiem. Wypili w milczeniu. Gara napełnił natychmiast opróżnione kieliszki. Kelner uruchomił milczące do tej pory radiolę. Z głośników przypłynął do nich głos gitar. Na salę wdarła się hałaśliwa czereda studentów. Śmiejąc się i pokrzykując zajmowali miejsca przy stolikach. "Kobieto, jeśli potrafisz rozmawiac z Bogiem, przybądź na moje wołanie" - śpiewał Luis Alberto del Parana. - "Chociaż wiem, że jeśli się nawet przy mnie zjawisz, moje serce nie przestanie  nadal byc samotne"...
- Grzegorz... - wyszeptała nagle Ewa. - Grzegorz...
Spojrzał ponad stolikiem na jej wzruszoną twarz.
- Pocałuj mnie.
Ujął jej twarz w obie dłonie i pocałował w czoło.
- Wiesz?... - zająknęła się. - Uwierzyłam w to, co mówiłeś do mnie przedwczoraj.
Uśmiechnął się.
- Jestem zręcznym kłamcą, Ewo! - powiedział.
- Dlaczego kłamałeś?
- Broniłem się.
- Przed czym?
- Przed tobą - odrzekł w zamyśleniu, teraz już całkowicie łagodniejąc. - Przed miłością...
- Nie chcesz mnie kochac?
- Kocham cię - powiedział spokojnie. - Kochałem cię zanim się poznaliśmy... Już wtedy... I chyba nigdy nie potrafię się z tego wyzwolic...
Uśmiechnęła się uszczęśliwiona.
- Przed miłością nie trzeba się bronic - powiedziała cicho.
Sięgnął po kieliszek.
- Jestem bardzo zmęczony - stwierdził znużonym głosem, niemal żałośnie. - Nie chcę więcej cierpiec. Pragnę tylko ciszy i spokoju...
Ewa położyła na jego dłoni, obejmując kieliszek, rękę.
- Kochany... - szepnęła - Mój drogi... Wiesz... Ja tak bardzo... Codziennie pisałam do ciebie listy... Mam ich w domu całą furę... Tak bardzo pragnęłam byc znowu z tobą.
Milczał. Słyszał rosnący za plecami gwar. Co jakiś czas na sali wybuchał gromki śmiech, swobodny i niczym nie skrępowany. Drażniący chichot rozanielonych dziewcząt. Butne, pewne siebie głosy młodości. Przymilne i natarczywe gdakanie kur. Pełne triumfu pianie nastroszonych i zadziornych kogucików. - Gdybym mógł jej zaufac... - pomyślał. - Gdybym mógł jej znowu uwierzyc...
Ewa uniosła do góry kieliszek.
- Za nasze spotkanie - powiedziała z rozjaśnioną twarzą. - Strasznie się cieszę, że jestem z tobą...
Wypili.
- Nie będziesz miała przykrości? - zapytał ostrożnie.
Popatrzyła na niego zdziwiona.
- O czym myślisz?
Zawahał się.
- Mogą mu powiedziec, że nas widziano razem - odrzekł pochmurnie.
- Więc co z tego?
- Och, wiesz przecież sama najlepiej. Wkrótce wszystko znowu zacznie się od nowa. Tak jak zwykle do tej pory...
Potrząsnęła przecząco głową.
- Nie Grzegorz... - powiedziała. - Nie. Wierz mi, proszę...
-Co?
- Skończyłam z nim. Skończyłam z nim ostatecznie. Zdaje się, że tym razem wreszcie zrozumiał, bo w ogóle nie pokazał mi się od paru miesięcy na oczy...
Po jego twarzy przemknął lekki grymas.
- Od paru miesięcy? - upewniał się z niedowierzaniem.
- No, od trzech, powiedzmy...
Podsunęła mu opróżniony kieliszek. Napełnił go, a potem także nalał sobie i wypił, zagryzając fasolą z pieprzem. - On się wkrótce znowu zjawi - pomyślał z niechęcią. - Jak tylko dowie się, że jesteśmy razem - Nabił na wykałaczkę dwa grube ziarna fasoli, włożył do ust i zaczął z wolna żuc, czując równocześnie wzmagające w podniebieniu pieczenie. Sięgnął po karafkę i rozlał do kieliszków resztę wódki. W gruncie rzeczy wszystko było niepojęte, ciemne, zawiłe, że nigdy nie był w stanie zupełnie się w tym połapac. Bo o cóż właściwie chodziło? Czemu dotąd nie potrafiła się uwolnic od natrętnej i uciążliwej obecności tego człowieka, którym szczerze pogardzała, którego nie znosiła, który budził w niej fizyczny wstręt? Ale czy tylko to? Czy nie było tu również upokarzającej litości, goryczy, żalu z powodu zmarnowanej egzystencji człowieka, którego kiedyś kochała? - może nawet kryła się w tym nadzieja, że właśnie ona, jedna jedyna na świecie, gotowa do poświęcenia i podjęcia szaleńczej próby, potrafi go ocalic? Ale czyż nie zdawała sobie sprawy , jak beznadziejne były wszystkie jej wysiłki, wiodące do celu? Czy nigdy nie przyszło jej na myśl, jaki bezmiar udręki ją czekał? Nie wiedziała, czy może tylko nie chciała w to uwierzyc, że wszystkie jej usiłowania i zamierzenia z góry skazane są na niepowodzenie?
- Masz papierosa?
- Mam.
- Możesz mnie poczęstowac?
- Oczywiście.
Podał jej papierosa, ognia, sam także zapalił. Przypomniał sobie, że ilekroc starał się dotrzec do źródła jej niepojętych i zadziwiających decyzji, czuł się zwykle, jak gdyby wkraczał w ciemnośc, a im dalej zagłębiał się w jej życie, poszukując chocby najmniejszego błysku światła, tym większy ogarniał go mrok. Nic o niej pewnego nie wiedział. Nigdy niczego naprawdę nie rozumiał. Był całkowicie bezradny. Nie miał nawet pojęcia, jak mógłby jej pomóc. Tym więcej że nieustannie napotykał twardy i nieprzyjazny mur milczenia. A jeśli udało mu się cokolwiek odkryc - były to same sprzeczności. Gdyby przynajmniej mógł zrozumiec coś z tego, co dotyczyło owego absurdalnego związku, byc może byłoby mu lżej. Ale Ewa uporczywie uchylała się od jakichkolwiek wyjaśnień. Wprawdzie wiedział, że kochała kiedyś Kubę. Sama opowiedziała mu o tym. Ten okres w jej życiu wydawał mu się najjaśniejszy. Lecz cóż to była za historia? Nie miała wówczas więcej niż siedemnaście lat. Co mogła wiedziec wtedy o życiu - dopiero w nie wkraczając? Jakimi kryteriami miała się kierowac wobec zadziwiającego przecież doświadczenia, którym musiała się stac dla niej pierwsza miłośc? Co czuła w owym czasie ta wrażliwa i delikatna istota o nierzeczywistej twarzy gotyckiego anioła, jakie widuje się czasem na starych rzeźbach, niewinna, ufnie wkraczająca w życie, lecz nie posiadająca o tym życiu żadnej, powierzchownej nawet wiedzy, całkowicie nie przygotowana na rozliczne niebezpieczeństwa i zasadzki, jakie oczekiwały na nią, poruszającą się po świecie po trosze jak po rajskim ogrodzie albo jak po mitycznej krainie szczęścia, Arkadii, gdzie człowiek nie musiał czuc się zagrożony? Jaka ona była? Nie znał Ewy w tym okresie. Mógł sobie jednak doskonale wyobrazic jej zdziwione i zawsze jakby nieprzytomne spojrzenie, jakim patrzyła na świat i na ludzi. To w niej zresztą zostało. Nawet teraz, gdy spoglądał na nią, nie był całkowicie pewien, czy siedząc z nim w zadymionej, hałaśliwej knajpce, trzymając w jednej ręce dopalającego się papierosa, drugą obejmując już na wpół opróżniony kieliszek wódki, równocześnie nie wędruje myślami po bardzo odległych od tego miejsca krainach marzenia, do których on nie miał wstępu i nawet, gdyby to było możliwe, nigdy nie próbowałby się do nich wedrzec. Gdzie była w tej chwili? Jak daleko? Kto jej towarzyszył? On - czy może Kuba?
Patrząc na nią spostrzegł, jak jej twarz raptownie zmienia wyraz, staje się nieufna i podejrzliwa.
- Czemu tak mi się przyglądasz? - zapytała twardym, pełnym nie ukrywanej niechęci głosem. - Co?... Sprawiasz w tej chwili wrażenie, jakbyś odprawiał nade mną sąd - ciągnęła niemal ze złością. - Wyglądasz jak inkwizytor, rozważający problem winy i kary...
Rzucił jej zdziwione spojrzenie.
- A gdyby nawet tak było? - przyznał poważnie, bez uśmiechu. - Uważasz, że nie mam prawa tego robic?... Piła wódkę, przechyliwszy do tyłu głowę, obserwując go spod przymrużonych powiek z nie tajoną wrogością. Odstawiła na stolik opróżniony kieliszek, sięgnęła ręką ku popielniczce i z pasją zaczęła rozgniatac niedopałek papierosa.
- Nikt nie ma prawa tego robic!- wybuchnęła. - Rozumiesz? Nikt. Ani w niebie, ani na ziemi, ani w piekle. Nikt nie ma prawa osądzic mojego życia...
Poderwała się z krzesła, jak spłoszony ptak podrywa się nagle z gałęzi do odlotu, ale złapał ją wtedy za rękę i jednym mocnym szarpnięciem posadził na krześle.
- Spokojnie... - powiedział zimno. - Wyjdziemy stąd razem. Potem zrobisz, co zechcesz...
Przywołał skinieniem ręki kelnera. Podbiegł do nich truchcikiem, jak zwykle uśmiechnięty i przyjazny. Gara wyciągnął portfel.
- Rachuneczek jest! - zawołał kelner wesoło, kładąc na stoliku wyrwany z bloku paragon.

 Kiedy wyszli na ulicę, Ewa była bliska płaczu. W milczeniu skierował się ku postojowi taksówek, które stały długim rzędem nie opodal Sukiennic, pełen rozdrażnienia i na nowo obudzonej niechęci do dziewczyny. - To beznadziejne - myślał. - Nigdy już jej nie uwierzę... - Wsiedli do czarnej wołgi. Ułożył na siedzeniu butelkę malagi, kupioną przy wejściu z miodosytni i zatrzaskując drzwi, rzucił kierowcy:
- Aleją Róż...

niedziela, 14 sierpnia 2011

Czerwonousty włóczykij.




























To jest moja twarz, pokryta piegami, ze sporadycznym pryszczem i kilkoma żyłkami.
To jest moje ciało, pokryte skórą, i nie możesz zobaczyć go całego.
A to jest mój rozum, krąży w kółko tymi samymi, starymi liniami
A to jest mój mózg, torturowany analitycznymi myślami, które powodują, że wariuję.

I używam płynu do płukania jamy ustnej.
Czasami nici dentystycznej.
Mam rodzinę.
I piję mnóstwo herbaty.

Mam nostalgię...
Mam znajome twarze.
Mam pomieszaną pamięć.
I mam ulubione miejsca.
I śpiewam oh-oh w piątkowe wieczory,
I mam nadzieję, że wszystko będzie w porządku.
I siedzę w domu w piątkowe wieczory,
I mam nadzieję, że wszystko będzie w porządku.

To jest moja twarz, mam tysiąc opinii i brak czasu na wyjaśnienia.
A to jest moje ciało, i nie ma znaczenia jak będziesz próbował i je ukrywał -
Wciąż tu będę.
A to jest mój rozum, i chociaż starasz się go złamać, nie możesz go ograniczyć.
A to jest mój mózg, i nawet jeśli próbujesz i mnie powstrzymasz, nie będzie tu niczego, co mógłbyś pozyskać.
[K.Nash]

poniedziałek, 8 sierpnia 2011

80. lata

Zainspirowana totalnie zakręconymi latami osiemdziesiątymi targnęłam się na swoje włosy i pierwszy raz w życiu natapirowałam włosy (w zasadzie nie ja, a Ula). Co prawda różnicy nie widać, ale przeżycie psychiczne miałam niemałe.
W cudnie deszczowy weekendowy wieczór udałam się do kręgielni, by rzucić kulą do tyłu, a nie do przodu...
Wykręcić palec, pograć na automatach, wysączyć to i owo...
Co by nie było... Nie wiem, co napisać. Skończę się pogrążać i napiję się zielonej herbaty przy asyście 'Boys don't cry' - The Cure! A co! Jak szaleć to szaleć!








Kawałki, które zawładnęły mą duszą na najbliższy tydzień. Proszę się nie śmiać!











I będę przy tym kroic warzywa do rytmu, śpiewac pod prysznicem i do dezodorantu! O!
Hahahaa...nie no! :D I to by było na tyle ;)

środa, 3 sierpnia 2011

Ewa [cz.1]

- Poszedłbyś ze mną na jedną wódkę, co?
- Czemu nie? - zgodził się chętnie Gara. - Jestem już wolny.
- Gdzie pójdziemy?
- 'Pod lipy'
- Przecież tam nie podają wódki!
- Ale mają koniak...
- O, nie, bracie! - zaśmiał się Gara. - To nie na moją kieszeń...
Filip klepnął go przyjaźnie po ramieniu.
- Nic się nie martw, stary - powiedział. - Tym razem ja stawiam. Wziąłem ostatnio dużą premię...
Wzruszył lekko ramionami.
- Och, w końcu jeśli masz wielką ochotę na koniak...
- Mam - zarżał niespodziewanie hałaśliwie Filip. - Mam właśnie straszliwą i nieprzymuszoną ochotę strzelić sobie większego gola...
- Dobra - powiedział Gara spoglądając na niego spod oka. - Jak chcesz możemy pójśc 'Pod lipy'...

Słońce już zaszło, skryło się za ciemniejący horyzont, ale na dworze ciągle jeszcze było gorąco. Gdy zgłębili się pomiędzy bloki Osiedla na Skarpie, wionął na nich duszny, burzowy wiatr, niosący z sobą woń dojrzewających pomiędzy murami sadów i cierpki zapach świeżo skoszonej trawy. Szli szybko, w milczeniu, błądząc wśród zielonego labiryntu zieleńców, poprzecinanych krętymi traktami dróg osiedlowych.  W oknach mijanych okien zapłonęły pierwsze światła, jak ostrzegający sygnał przed nocą, która miała dopiero nadejśc.
Doszli w końcu do Placu Centralnego i skierowali się ku Alei Róż, gdzie znajdował postój taksówek. Na otaczających plac gmachach zapłonęły natrętnie krzykliwe neony, pod arkadami z szarego kamienia ćmiły niebieskawym światłem jarzeniówki. Gwarny tłum wypełniał szerokie chodniki, kotłował się u wejśc do sklepów i magazynów, przelewał na skrzyżowaniach ruchliwych jezdni falą, powstrzymywaną i znowu ruszającą wartkim strumieniem na drugi brzeg. Na postoju nie znaleźli ani jednej taksówki. Zawrócili więc i poszli na przystanek autobusowy. Gara błądził zamyślonym spojrzeniem po oświetlonych wystawach sklepów. 'PDH Jubliler' . Zatrzymał wzrok na jarzących się kolorowymi błyskami ruskich koliach. Fałszywe brylanty oprawione w fałszywą platynę, a nad nimi napis ciągnący się wzdłuż szyby: "Wszystko dla Ewy". Roześmiał się na głos. "Wszystko dla Ewy". Filip spojrzał na niego zdziwiony.
- Co się stało, Grzegorz?
- Nic, stary - odrzekł Gara. - Wszystko w porządku.

Wsiedli do autobusu popychani niecierpliwie przez tłoczących się w przejściu podróżnych. Filip krzywił się niechętnie, przyparty do metalowej poręczy oparcia. O czym myślał w tej chwili? O swoich wyczyszczonych na wysoki połysk butach? O tym, że za chwilę wysiądzie z autobusu już nie taki świeży i nienagannie wytworny, w swoim idealnie odprasowanym garniturze? A może po prostu zastanawiał się nad nonsensowną w końcu wyprawą 'Pod lipy', skoro mogli wypic na miejscu. W 'Arkadii' również można było dostac koniak. - Wszystko dla Ewy - myślał Gara. - Śmieszne.
Domy uciekały w tył, coraz dalej i dalej, w półkolistym wirowaniu ziemi. Zapalające się i na przemian gasnące latarenki okien. Z ulgą przyjmował fakt, że nie musi jeszcze wracac do pustego mieszkania. Pochwycił badawcze spojrzenie Filipa i uśmiechnął się do niego. Filip odpowiedział mu natychmiast łobuzerskim mrugnięciem. Jego ciemna, ogorzała twarz rozpogodziła się teraz.

Oto Główny Rynek. Nareszcie. Wysiedli przy linii A-B, na wprost sklepu 'Jublier'. Gara zerknął nieufnie na wystawę. Natknął się na wzgardliwe i jakby ironicznie wejrzenie obwieszczonej błyskotkami damy, która spoglądała na niego z portretu oprawionego w grube, złocone ramy. Filip przytupując z lekka butami, doprowadził do ładu wymiętoszoną w czasie drogi garderobę. Poprawił rozluźniony krawat, zapiął marynarkę, a potem ujął go pod ramię i pociągnął ze sobą.
 - Chryste! - jęknął z komiczną powagą. - Powinniśmy byli poczekac na taksówkę. W końcu na pewno złapałoby się jakąś. Jazda autobusem czy tramwajem w takich warunkach to naprawdę nic zabawnego. Gorąco, duszno, ścisk taki, że człowiek dosłownie nie może nawet sobie swobodnie odetchnąc. Zupełnie jak w parówce...
Gara milczał. - Och, dobrze! - myślał. - Dobrze. Ale przestań już. Przestań nudzic. - Szli obok siebie, przecinając na ukos rozległy plac, gdzie stały stragany kwiaciarek, kubły z wodą i całe stosy złożonej na ziemi jedliny. W parnym powietrzu unosiła się smutna woń zapuszczonych cmentarzy, przywiędłych już nieco wieńców nagrobnych z czarno-złotymi szarfami, zeschłych i nikomu niepotrzebnych kwiatów. Z wieży kościoła Mariackiego rozległo się bicie zegara, a tuż pod nim odezwała się ratuszowa wieża i wkrótce na miasto spłynęła nostalgiczna śpiewnośc bijących pod ciemniejącym niebem dzwonów. Popatrzył w górę, a potem przesunął wzrokiem po otaczających Rynek renesansowych kamieniczkach, przeniósł go na mały, stojący wśród akacjowych drzew kościółek Św. Wojciecha, wreszcie, gdy już znaleźli się u wejścia wiodącego 'Pod lipy', zatrzymał się przez dłuższą chwilę spojrzenie na Sukiennicach, które z podświetlonymi gazowym światłem łukami arkad, stały na wpół cieniu, a do połowy oświetlone, wspierając się jak gdyby na kamiennych kolumnach, opatrzonych głowicami z liści akantu. Wydawały mu się w tej chwili prawie nierzeczywiste, jak przypomnienie snu albo może jak lekka i krucha materia dekoracji z papieru go origami.
- Halo, Grzegorz... - zawołał z głębi długiego korytarza Filip. - Co się stało? Czemu nie idziesz?
- Nic, stary. Nic się nie stało.

Jak przypuszczał, wszystkie stoliki były już zajęte. Stali w ruchliwym tłumie młodych ludzi - którzy z braku miejsca krążyli wyczekująco w pobliżu parkietu do tańca i rozglądali się wokoło w nadziei, że może gdzieś znajdzie się jakiś stolik z dwoma fotelikami, gdzie mogliby przysiąśc. Ustawiona w kącie obok parkietu szafa grająca zadudniła basowo, rozległ się narastający huk kotłów i werblii, ponad który wzbił się wkrótce ostry i przejmująco czysty głos trąbki nawołującej na corridę. a potem raptownie odezwały się w suchym rytmicznym trzasku kastaniety i orkiestra zagrała efektowne pasodoble. Przy stolikach wszczął się gorączkowy ruch. Pary, przepychając się pomiędzy ciasno ustawionymi stolikami, schodziły na parkiet. Gara odwrócił głowę i popatrzył wyczekująco na Filipa.
- Idziemy stąd? - zagadnął.
Filip potrząsnął głową.
- Zaczekaj - powiedział. - Skoczę tylko na moment do baru. Może tam coś znajdziemy...
Ruszył czym prędzej ku stopniom wiodącym w dół do piwnicy i baru, jakby w obawie, że zostanie powstrzymany, niemal w popłochu. Gara popatrzył za nim niespokojnie. - Co mu się stało u licha? - pomyślał zdziwiony. - Sprawia takie wrażenie... Nie ucieka chyba przed nikim?
- Grzegorz... - usłyszał tuż obok siebie głos Ewy. - Grzegorz... Boże, jak się cieszę....

Odwrócił się powoli całym ciałem, jak automat, na zesztywniałych zupełnie nogach, czując postępujące ku górze mrowienie policzków, zdając sobie nagle sprawę, że blednie, że staje się żałośnie bezradny, zbyt wstrząśnięty tym niespodziewanym, zaskakującym spotkaniem, na które nie był zupełnie przygotowany, aby móc w porę się opanowac, a przynajmniej nie dac poznac po sobie jak silne wywarło to na nim wrażenie. Ale oto znowu była przy nim. Niebezpiecznie bliska, na nowo mu zagrażająca. Wpatrywał się w jej twarz, oszołomiony, niezupełnie przytomnym wzrokiem, widząc ją jak gdyby przesłoniętą szarym woalem - wymizerowaną, bladą i ogromnie smutną, ale nie czuł już owej szaleńczej prawie radości, jakiej doznał wcześniej, tylko odnajdował w sobie pustkę i gorycz rozczarowania, jakie ogarnęły go na widok Filipa. - On przed Ewą umknął! - przyszło mu nagle do myśl. - Ale dlaczego? - Spojrzał ponad jej głową w kierunku parkietu. Tłum trząsł się, skakał, podrygiwał niby w somnambulicznym śnie, bez powodzenia usiłując złapac właściwy rytm, co było prawie niemożliwe, skoro jedni poruszali się w wyimaginowanym tangu, inni tańczyli fokstrota, a reszta wykonywała żywiołowo rock and roll... W sumie dawało to niesłychanie komiczny efekt, gdyż orkiestra ciągle jeszcze grała pasodoble, lecz tańczący w ogóle zdawali się o tym nie wiedziec, zafascynowani samym ruchem, możliwością swobodnego improwizowania, wspólną im wszystkim potrzebą tańca. W rzeczywistości jednak to, co wyczyniali w tej chwili na zatłoczonym parkiecie, tańcem nie było, w każdym razie nie można było tak nazwac zgiełkliwego chaosu, jaki trwał od paru minut.

- Grzegorz... - szepnęła Ewa, dotykając dłonią jego piersi. - Grzegorz, posłuchaj mnie... Ja tak wiele myślałam o tym...
Na twarzy Ewy pojawił się wyraz czułości. - Czego  ja właściwie chcę? - pomyślał chłodno. - Co się ze mną dzieje\/ - Nie umiał wytłumaczyc sobie niechęci i rozczarowania, jakie odczuwał w stosunku do Ewy. A może to był po prostu zwyczajny lęk? Ten star, zadawniony i tak dobrze mu znany strach przed nowymi komplikacjami, obawa, że znowu jej uwierzy i jeszcze raz zostanie oszukany, a wtedy wszystko potoczy się, jak dotychczas, tymi samymi torami? Ile razy można tracic zaufanie do tego samego człowieka, a potem na powrót je odzyskiwac? Jak długo można rozdrapywac tę samą ranę? Dokąd można cierpiec, nie wyzbywając się wszelkiej nadziei?
- Nic się nie zmieniło - powiedział, odwracając spojrzenie od jej twarzy. - Jestem ciągle taki sam. Po tym wyznaniu, jakie ci uczyniłem, powinnaś mnie znienawidzic...
- Kłamałeś, Grzegorz...
- Nie - odrzekł twardo. - Byłem pijamy wprawdzie, ale nie kłamałem.
- Owszem, kłamałeś...
- Nie.
- A więc dobrze - zgodziła się po namyśle. - Mówiłeś prawdę. Tylko, że to w niczym nie dotyczyło twojego życia. Opowiedziałeś mi historię innego człowieka...
- Tak sądzisz?
- Jestem tego pewna. Nie o sobie mówiłeś....
- A może się mylisz?
- Nie - odrzekła stanowczym tonem. - Filip mi opowiedział wszystko o tobie...
- Ach, to dlatego uciekł do baru - pomyślał z niechęcią, a potem w nagłym olśnieniu zrozumiał nieoczekiwaną wizytę Filipa, jego uporczywie podtrzymywaną propozycję udania się 'Pod lipy', wreszcie spotkanie z Ewą, wcale nie przypadkowe, jak początkowo sądził.
- Cholerny drań! - mruknął w posępnej zadumie. - Jak on śmiał...
- Och Grzegorz, proszę... Nie mów tak. Filip jest ci bardzo oddany. On tylko chciał nam pomóc.
- Nie powinien był nic mówic na mój temat.
- Grzegorz - powiedziała Ewa. - Nie mów tak. Nie chcę żebyś tak mówił...
Skrzywiła się żałośnie i wtedy pomyślał, że zaraz się rozpłacze. Odwrócił spojrzenie od jej twarzy. Na sali coraz bardziej wzmagał się gwar rozbawionych ludzi. Grająca szafa dudniła na pełnych obrotach. Pomiędzy stolikami krążyli niespokojnie młodzieńcy w ciemnych okularach w poszukiwaniu partnerek do tańca. Nad zatłoczonym parkietem unosiły się smugi papierosowego dymu. Nagle usłyszał cichy, stłumiony śmiech Ewy. Popatrzył na nią zdziwiony.
- Wiesz?... - zaczęła. - To bardzo śmieszne...
- Co?
- Ta sala - wyjaśniła. - Ci ludzie. Do tej chwili naliczyłam już ośmiu Cybulskich i trzech Łomnickich z utlenionymi fryzurami. Czy to nie zabawne?
Milczał.
- Powiedz, po co oni to robią?
- Nie wiem.
- Są przecież śmieszni...
- Nie wiedzą o tym. Nikt im tego nie mówi.
Rozpieszczone dzieci Demokracji Ludowej - pomyślał smętnie - Nawet bawią się na koszt państwa, za otrzymywane stypendia....
- Grzegorz, chodźmy stąd... - powiedziała Ewa. - Tu nie jest dobrze.
Przepchnęli się przez zagradzający im drogę do wyjścia tłum. Na chwilę przystanęli. Zwrócił się ku Ewie i nagle zauważył, jak, stojąc wsparta niedbale o barierkę, wpatruje się roztargnionym wzrokiem w ułożone na wiklinowym koszu wiązanki kwiatów, które zachwalał jakiś dobrze już podpity i nieprawdopodobnie niechlujny facet. Bez zastanowienia wybrał wiązankę czerwonych róż i podał je Ewie. Rzuciła mu niepewne, trochę jakby zdziwione spojrzenie i przyjęła kwiaty bez słowa.
- Ile? - zagadnął wymiętoszonego osobnika.
- Trzy dychy się należy, szefie - wychrypiał tamten. - Taniocha...
Szli w milczeniu, kierując się ku ulicy Floriańskiej. Przed nimi leżał opustoszały, cichy Rynek. Pora nie była jeszcze późna, ale znużeni całodziennym upałem ludzie skryli się w swoich domach, uciekając zapewne również przed parnym i lepkim powietrzem, które zapowiadało burzę. Zresztą słyszał już w tej chwili dalekie dudnienie grzmotów. Raptem ogarnęło go jakieś dziwne, nienaturalne podniecenie. - Muszę coś wypic - pomyślał. - Może alkohol sprawi, że pozbędę się tego chłodu... - Doszli do ulicy Siennej. Przed nimi wynurzyła się mroczna bryła kościoła Mariackiego. Przeszli na drugą stronę jezdni "Teatr Ludowy w Nowej Hucie. 'Myszy i ludzie' - wznowienie". Wyminęli stojący na rogu słup reklamowy, oblepiony afiszami. Z wystawy księgarni przy Placu Mariackim wołały ku nim barwne okładki wyłożonych jasno oświetloną szybą nowości. Wówczas nagle zdał sobie sprawę, że nigdy do tej pory nie ofiarował Ewie żadnej książki. Wydało mu się to bardzo dziwne. Zwykle obdarowywał ją drobnymi, nic nie znaczącymi przedmiotami: kupował jej jakieś śmieszne mechate kotki, mikroskopijne laleczki, małe kolorowe piłki, długopisy z wielobarwnymi wkładkami, miniatury zabawek dla dzieci... Kwiaty również. Ale czemu nigdy nie przyszło mu na myśl, aby obdarowac ją książkami? Tym więcej, że poświęcali im tak wiele czasu we wspólnych rozmowach. Miał jeszcze dobrze w pamięci wieczorne, nieraz przeciągające się w noc, a czasem nawet trwające do samego świtu rozważania, jakie wiedli nad przeczytanymi książkami, popijając wino przy cichej muzyce. Albo czytali na głos wiersze, czy raczej on je czytał Ewie, albo znużeni rozmową, słuchali Sonaty Księżycowej Beethovena. To było dobre. Bardzo dobre. Wewnętrznie oczyszczające jak wielkanocna spowiedź wierzącego drania  albo jak wyjście z ciepłej kąpieli po długiej i męczącej podróży. Mówili również i o tym. Ewa zaproponowała nawet kiedyś, aby to miejsce w pokoju, w którym stały: radio, adapter i magnetofon - nazwac "konfesjonałem ateisty".
O czym zresztą nie rozmawiali w tym czasie, między jednym i drugim rozstaniem? W parnej ciszy znowu odezwał się grzmot, tym razem już bliżej i przetoczył się po ciemnym niebie jak głos kotłów i werbli monstrualnej orkiestry. Ewa prawie podświadomym gestem chwyciła go kurczowo za ramię, a gdy głuche dudnienie grzmotu umilkło gdzieś za dachami domów, odetchnęła z widoczną ulgą.
- Będzie deszcz - powiedziała. - A my nie mamy nawet parasola...
Skinął głową.
- Niechby trochę popadało - odrzekł, a po chwili zapytał miękko: - Boisz się?
- Lubię kiedy pada deszcz...


PATETYCZNIE RZECZ UJMUJĄC - CIĄG DALSZY NASTĄPI...