Kiedyś w końcu przestanie padać...

TEGOROCZNA SZKOCJA:

Siedziałam na tym durnym łóżku wsłuchując się w płacz ciszy. Gładziłam dłonią jedwabną pościel. W chwilach, w których pozwalam sobie zapomnieć, wyobrażałam sobie, że płynę na dużym liściu i rękę zamaczam w chłodnej wodzie. Lubiłam to uczucie: czuć, że płynę, jednak mieć pewność, że nie utonę. Zamykałam i otwierałam szybko oczy, dając sobie złudzenie fal. Od jakiegoś czasu wszystko stawało się złudzeniem, które oplotło mnie bez pytania.
Świat idealny nie istnieje - nie miałam co do tego wątpliwości. Skóra swędziała mnie od nadmiaru emocji. To dziwne bo stała się tak przezroczysta, że zapomniałam o jej istnieniu. Zapomniałam o wszystkim, co mnie tworzyło. Stałam się tak jakby przezroczysta, choć nadal posiadałam swoje zdjęcie na twoim biurku.
Spojrzałam na okno. Co było tak ciekawe, że wpatrywałeś się w to od dwudziestu minut? Powiedz mi, co tak szaleńczo przykuło twoją uwagę. Nie odnalazłam jednak nic poza czernią nocy i tłuczącym o szyby deszczem. Deszczem, który robił z ciebie idiotę.


Koszulka zmarszczyła ci się na ramieniu, zupełnie tak jak wtedy, gdy patrzyłeś z okna jak idę w stronę twojego domu. Wiem, że nie mogłam tego wiedzieć, nie było mnie wtedy za tobą. Nie stałam w tym pokoju jak teraz i nie mówiłam do ciebie. Szłam tą drogą, której ty teraz nie chcesz widzieć. Zamykasz oczy, ale ona wyłania się z deszczu i układa w kolorowe ilustracje. Mogłam nawet ciebie wtedy nie znać. Mogłam być na spacerze albo wracać ze szkoły. Mogłam być kim tylko bym chciała, ale byłam sobą i widziałam zagięcie na twojej koszulce.
- Przepraszam... - szepczę ci do ucha.
Chciałam się pojawić i chciałam być. Wiem, że to popsułam, że nie powinnam była dopuścić do tak wielu wydarzeń.
Nie ważne, że czegoś nie chcemy, jeśli w końcu i tak to robimy. Jeśli potrafimy siłą woli zaprzeć się myślami na klamce od drzwi do zdarzenia, a po chwili wyważamy je mrugnięciem powieki, nic nie może nas usprawiedliwić. Podobno są na świecie rzeczy, na które nie mamy wpływu... Ale to nie prawda.


Zsuwam się delikatnie z łóżka i przechylam ciało w twoją stronę. Gdyby moja głowa nie była teraz pochłonięta przez inne myśli, zwróciłam bym uwagę na to jak bezdźwięcznie to zrobiłam. Jednak zamiast tego, dudni coś we mnie. Jeden prosty dźwięk, który nie pozwala się skupić, nie daje mi myśleć. Sumienie? Czy to właśnie wyrzuty sumienia ustawiają się jeden za drugim i krzyczą w nadzwyczaj piskliwy sposób?
Nie patrzysz na mnie. Przez cały ten czas ani razu się na mnie nie spojrzałeś, nic nie powiedziałaś, nawet nie drgnąłeś. Deszcz za oknem stał się ważniejszy. Wszystko nagle mnie przykryło, niczym olbrzymia czapka niewidka.
Wiem, że chciałbyś mnie nienawidzić. Było by ci łatwiej. Nam obojgu by było... Nie wyciągałabym teraz rąk w twoją stronę i nie łapałam bym w nie chłodnego powietrza.
Nie otwieram ust, ale zaczynam krzyczeć. Błagam wybacz! Padam na kolana, a po moich policzkach spływa deszcz. Dlaczego teraz na mnie nie patrzysz? Myśli przewracają się i tłuką. Dźwięk jest coraz głośniejszy. Zwariuję od tego albo pęknie mi głowa. Rozsadzi mi ją na małe kawałeczki, które przy sprzątaniu wmieciesz pod łóżko.
Dźwięki mają obrazy i zapachy... Ale ja nie chcę o nich pamiętać, za dużo tam białego... Ten biały jest ostry i przebija mi cię przez każdy centymetr ciała. Jestem rozrywana na kawałki. Trzymam się kurczowo twojej dłoni, ale ten dźwięk tak bardzo mnie boli.
- Przepraszam, naprawdę nie chciałam...
Wiesz, kiedyś w końcu przestanie padać.

Z każdą sekundą zwlekania

dziura w jej sercu

się zwiększała.

Ona jednak zaciskała pięści

tak mocno, że paznokcie

przecinały skórę

aż do krwi.

Ona jednak powtarzała sobie

'Nie zepsuje tego'

 i wciąż nie rozumiała

dlaczego nic się nie zmienia..

Przecież wierzyła,

że tak można żyć,

że to chwilowe,

że wszystko się zmieni.

Trwała wojna wewnątrz niej,

a jej tak bardzo obojetne było

która ze stron wygra..

Byle przestało boleć.

Wiesz, bo  to  jest  zupełnie tak  jak z tymi zabawkami, które   się  rozrzucało dookoła siebie, a później nie można było nigdzie znaleźć. Jesteśmy jak te zabawki - życie nas porozrzucało i tylko udaje, że szuka.

To jeden z tych momentów 

kiedy wiesz, że powinieneś

być zupełnie gdzie indziej 

i podświadomie zdajesz 

sobie sprawę, że tam właśnie 

jesteś - wszystkimi zmysłami, 

swoim wnętrzem, swoją 

duszą z całym jej ciężarem... 

Tylko ciało oderwane, tak 

leży wciąż  na tej podłodze 

i boli, choć bólu nie czujesz, 

bo zmysły  są przy ludziach, 

których

     k  o  c  h  a  s  z.

i przecież musi być dobrze babciu...

4.

Był rok tysiąc dziewięćset czterdziesty piąty. Coraz częściej mówiło się o nadchodzącym wyswobodzeniu i zabijano coraz więcej ludzi.Już wiedziałam po co miałam jeść. Musiałam mieć siły aby pracować. Ze słabych nie było pożytku. Mój przyjaciel nie był słaby. On też pracował. Zobaczyłam go w tamto sierpniowe popołudnie. Najpiękniejsze popołudnie w moim życiu. Zaczęłam biec w jego stronę. On też mnie zauważył i kazał się zatrzymać. Pilnowali go. Spojrzała na jego wychudzone ciało, na łysa głowę i zmęczoną twarz. Żył. Bez namysłu zaczęłam tańczyć. Zupełnie tak jakby ktoś właśnie grał najpiękniejsza muzykę świata. Byłam zdziwiona, że wszystko tak dobrze pamiętam. Jeden piruet i drugi, podskok. Na początku nawet się nie męczyłam, jednak po chwili zrobiło mi się czarno przed oczami. Upadłam i straciłam przytomność. Obudziłam się w nocy, czując jak ktoś ciągnie moje bezwładne ciało przez plac. Mój przyjaciel. Szepnął mi do ucha, że wie jak się wydostać. Wiedział też, że mieli mnie spalić następnego dnia. Byłam słaba.

- Tak kochanie ale już jest późno, musisz iść spać - podchodzi do niej i bierze bezwładne ciało z wózka inwalidzkiego, kładąc je na duże białe łóżko, obłożone dookoła pluszowymi misiami.


Złapali nas w nocy, jak uciekaliśmy przez dziurę w płocie. Mieli te swoje ohydne zielone mundury. Zepsuta zieleń, zepsuci ludzie. Jeden z nich ścisnął moje ramie i zaczął mną szarpać. Krzyczał coś po niemiecku i szarpał. Chciałam go przekrzyczeć, chciałam uderzyć, pchnąć, chciałam cokolwiek. Jednak byłam bezwładna, moje ciało odmawiało posłuszeństwa. Byłam słaba, głodna i zmarznięta. Pamiętam jak w pewnym momencie przestałam go słyszeć, tak jakby w odbiorniku ktoś wyłączył głos. Była tylko stara, mokra od potu i brudna twarz z kilkudniowym zarostem, wykrzywiająca się jak twarz człowieka chorego psychicznie. Poczułam krople spływające po mojej szyi. To nie był deszcz. W tę noc i on postanowił zostać anonimowym świadkiem. Po mojej twarzy spływały łzy. Były jak rzeka, płynąca z ogromnym prądem. A on dalej szarpał moim ramieniem. Usłyszałam ciche pęknięcie. Złamał mi rękę w trzech miejscach. Czy nie widzicie co on robi? Popatrzcie, ten gnój łamie mi rękę, jak ja będę teraz tańczyć? Nie można tańczyć z opatrunkiem. Spójrzcie! Do jasnej cholery, zróbcie coś!. Drugi zepsuty człowiek ciągnie mojego przyjaciela pod ścianę. Jego krzyk przywraca mojemu obrazowi dźwięk. On tak bardzo krzyczy, tak błaga: 'puście ją, puście ją!'. 
Ją? A więc ja też tutaj jestem? On wyciąga pistolet. Widzisz to prawda? Sięga po duży czarny pistolet i uśmiecha się szyderczo, mówiąc coś do swojego kolegi. Nie rozumiem go, nie chcę go rozumieć. Dlaczego nic nie robisz? On chce zabić mojego przyjaciela. Błagam zrób coś.
- B...błagam - wyjąkuję i z mokra twarzą upadam na kolana. Czuję jak grucha mi kość w kostce i pęka mi serce. Mój przyjaciel umiera. Po dwóch strzałach pada na twarz i nic sobie nie łamie.

- Dobranoc - mówi na pożegnanie i całuje ją czule w czoło. Później wyłącza grającą jeszcze pozytywkę i odkłada na półkę zaraz obok wazonu zawsze wypełnionego bukietem czerwonych róż. Przeciera zmęczone oczy i jeszcze raz patrzy na nieruchome od lat ciało córki. Później wychodzi pogrążona w smutku i idzie spać, aby rano obudzić się z kolejnym białym włosem.

Czułam fale gorąca która przedziera mi się przez plecy. Również upadam na twarz. Do moich źrenic dociera jeszcze tylko jaskrawe światło, a obolałe ciało wyczuwa jak ziemia lekko drga pod ciężarem biegnących, zgniłych mundurów. Słyszę jeszcze tylko głosy innych ludzi, mówią po polsku. Nie wiem czy to dobrze. Nie rozumiem już nikogo. Zasypiam.

Dziewczyna zerka jeszcze tylko w stronę okna.

Od jutra będę smutna... Od jutra
Dziś będę radosna
I każdego dnia
Nie ważne jak gorzki może być
Powiem:
Od jutra będę smutna
Nie od dziś *


Kocham cię mój przyjacielu - cicho szepcze, zawsze przed snem...

Spokojna zasypia uśmiechając się tak jakby on na nią patrzył - szczerze i ciepło.
Jest szczęśliwa. Przecież jutro znowu zatańczy...





 * wiersz napisany przez żydowską dziewczynkę. Podczas drugiej wojny światowej w wieku kilkunastu lat trafiła ona do obozu koncentracyjnego. Po paru latach ciężkich robót i życia w skrajnym ubóstwie i nieludzkich warunkach została w bestialski sposób zamordowana

Dla Ciebie 18nastkowy prezenciak! :)

Na zdjęciu: Ja i Grisz.

To on zawsze w brutalny sposób każe mi się ogarnąć, on przybija piątkę, gdy tak właściwie nie chcę mi się tego robić. To on piszę: 'nie rycz, albo rycz - jak Ci to ma pomóc to rycz',
on mnie wnerwia nagminnie, on, on, on....
To on jest dziwny, on jest lamą i to on obchodzi dziś swoje osiemnaste urodziny.

Chciałoby się napisać: 'ooo, chłopie, stary jesteś!', ale tym razem sobie daruję.

Nie będę się tu zbytnio rozpisywać, bo jeszcze posądzą nas o jakiś związek. o_O

Ty wiesz czego ja Ci życzę. ;)

A ta notka to taki zaczątek prezentu, bo to nie ostatni prezent, hah! 

PS: Pamiętaj, żeś fajny!

       KURNYKUNA!! (wspaniale jest wiedzieć o rzeczach, o których nie wiedzą inni, co?)

I jakiś utworek dla Ciebie by się przydał, hmmm...

 wiem, że lubisz ;)